Εκδήλωση καταδίκης της ανακήρυξης του παράνομου ψευδοκράτους
Την Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2024, πραγματοποιήσαμε στον χώρο της εσωτερικής αυλής του Σχολείου μας, εκδήλωση διαμαρτυρίας και καταδίκης της επετείου ανακήρυξης του παράνομου ψευδοκράτους. Η επέτειος αυτή, μας καλεί να θυμηθούμε με πικρία και αγανάκτηση ότι πριν από 41 ακριβώς χρόνια σαν σήμερα, ένα ακόμη στυγερό έγκλημα διαπράχθηκε εναντίον της πατρίδας μας. Ο Τούρκος κατακτητής, 9 χρόνια μετά τη βάρβαρη εισβολή του στο νησί το μαύρο Ιούλιο του 1974, προχώρησε ακόμη ένα βήμα πιο κάτω: Ανακήρυξε το κομμάτι της πατρίδας μας, που παράνομα άρπαξε από τους νόμιμους ιδιοκτήτες του, σε δήθεν ανεξάρτητο κράτος με την ονομασία Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ), το γνωστό και ορθά αποκαλούμενο απ’ όλους μας ψευδοκράτος. Το παράνομο αυτό καθεστώς, που επιχείρησε και επιχειρεί να νομιμοποιήσει η Τουρκία, καταδικάστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και χαρακτηρίστηκε ως νομικά άκυρο (non valid).
Οι μαθητές του Λυκείου Παλουριώτισσας, ενός Σχολείου που ένα μέρος του βρίσκεται εντός της Νεκρής Ζώνης και που απ’ όλα τα σημεία του, ατενίζουν τον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο, έχουν ζωντανή εικόνα και βιώνουν έμπρακτα τις συνέπειες της διχοτόμησης του νησιού μας. Διχοτόμηση, που επηρεάζει έντονα την καθημερινότητά τους και τους στερεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ελεύθερη μετακίνηση, άθληση, ψυχαγωγία, συναναστροφή στην ίδια τη γειτονιά και τον περιβάλλοντα χώρο, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την αυλή του Σχολείου τους.
Με την εκδήλωσή μας, που περιλάμβανε συνδετικά κείμενα, ποιήματα του Κώστα Μόντη, τραγούδια («Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυό» και το «Τίποτα δεν πάει χαμένο») εκφράσαμε τη διαμαρτυρία μας για τα 50 χρόνια εισβολής και κατοχής, που συμπληρώνονται φέτος, τα οποία είναι ήδη πάρα πολλά. Αντιλαμβανόμαστε ότι η απελευθέρωση και επανένωση του νησιού μας είναι επιτακτική ανάγκη και πρέπει να είναι βασικός στόχος όλων μας.
Οφείλουμε και πρέπει να στείλουμε το μήνυμα στους δυνατούς της γης ότι η πατρίδα είναι μάνα και έχει μνήμη, θυμάται απ’ τον άγιο της κόρφο, ποια βυζάξανε χείλη. Και όταν τα χείλη αυτά των παιδιών της μάθουν να διαμαρτύρονται, να διεκδικούν και να αγωνίζονται τότε θα περάσουμε το μήνυμα ότι η δικιά μας η Κύπρος ήταν, είναι και θα μένει για τα τέκνα της (Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες και για όλους, που ήρθαν να βρουν σε αυτή ένα καλύτερο μέλλον) Μάνα, μα γι’ αυτούς, τους κατακτητές και όσους την επιβουλεύονται, πάντα ξένη!
